دل نوشته های عاشقی

بسم الله الرحمن الرحیم 

انسان در صحنه ی عمل است که به درجه ایمان و ایقان خود پی میبرد.شاید کمی ثقیل به نظر برسد، ولی واقعیت این است که ما بیش از حد تصور به «خود گول زنی» مشغولیم! و به خود قبولانده ایم که وظیفه مکتبی مان را تنها با خواندن قرآن و نهج البلاغه و چند کتابی ازین و آن و رفتن به این انجمن اسلامی و آن دیگری، شرکت در فلان راهپیمایی و جهاد سازندگی، نماز جمعه، دعای کمیل و غیره انجام داده ایم نه اینکه بخواهم اینها را نفی کنم، نه! اما از «در صحنه ی عمل بودن» معنای دیگری را می خواهد برساند و آن این است که به بودن خویش راضی نباشیم و در شدن خویش، کندی حرکتمان را سریع تصور نکنیم.امروز وظیفه نسل جوان در حفظ و نشر ارزش های دفاع مقدس بسیار سنگین به نظر می رسد.دکتر علی شریعتی چقدر زیبا گفت:آنان که رفتند کاری حسینی کردند وآنان که ماندند باید کاری زینبی بکنندوگرنه یزیدی اند.در آخر باید بگویم راه شهادت بسته نیست. هنوز هم می شود شهید شد.اما هنوز شرط شهید شدن ،شهادتانه زیستن است.