یادداشتی برای مرتضی آوینی

مرتضی یعنی پسندیده، خوشنود، برگزیده

گمنام ترین و غریب ترین و بهترین شهدایی که من می شناسم نامشان مرتضی بوده

از اولیشان که امام العارفین و امیرالمومنین بود و هنوز کسی نمی تواند ادعا کند او را آنچنان که بود می شناسد

تا شهید مطهری که اگر کتابهایش نبود، نمی دانم مقصد قدم هایم کدام بیراهه می شد

تا شهید گمنام شهید مرتضی آوینی

تا تو ...

تو که یک روز هرچه نوشته بودی سوزاندی و تصمیم گرفتی دیگر حدیث نفس ننویسی

دیگر حدیث نفس ننوشتی و رهبرمان مشتری پروپا قرص نوشته هایت شد

دیگر حدیث نفس ننوشتی و کلماتت جاودان شد

دیگر حدیث نفس ننوشتی و تنها از او نوشتی و مردان راهش

دیگر حدیث نفس ننوشتی و راوی محزون و آسمانی دفاع مقدس شدی

دیگر حدیث نفس ننوشتی و درهای آسمان به رویت باز شد، تو شدی سید شهیدان اهل قلم

دیگر حدیث نفس ننوشتی و خدا تو را پسندید. مرتضی نام بی مسمایی برای تو نبود

...

دارم کتابهای تو را می خوانم، همان ها که به لطف اطرافیانت تازگی ها دیگر اجازه ی نشر ندارند و با خودم فکر می کنم اگر جای وزیر علوم بودم حتما کتاب "توسعه و مبانی تمدن غرب" تو را جز درس های عمومی برای همه دانشجویان قرار می دادم.

افسوس! فرزندان خمینی و نسل جدید انقلاب باید نشخوارهای اومانیستی را بخوانند و از تو بی خبر باشند.

............

ای دست و زبان شهدا ، هیچ بیانی ... چون حنجره ات داغ مرا تازه نمی کرد

صلوات